Nog steeds kan alles niet in één keer goed gaan...

Maandagochtend om kwart over 6 gingen onze wekkers. Op naar stage! We hadden er alle drie erg veel zin in, maar moesten wel weer even wennen aan het ritme. Aangezien we de route richting stage nog niet wisten, gingen we maar op tijd weg. De route ging dit keer, wonder boven wonder, in één keer goed. Om half 8 kwamen we aan op stage. De kinderen waren allemaal leuk aan het spelen en wij gingen bij ze zitten. De meeste van hen droegen uniformen, donkerblauw met wit en witte of zwarte schoenen. De kinderen vonden ons allemaal erg interessant. Het was leuk om te zien hoe de kinderen contact met ons zochten. Toch viel het ons gelijk al op dat de kinderen weinig mochten. Blijven zitten op je plek en het volume niet te hoog. Het begrip vrij spelen wordt in Nederland wel anders opgevat naar ons idee.

Om iets voor 8 moesten de kinderen al het speelgoed opruimen en in een rij gaan staan. Eerst kregen ze een eerste waarschuwing dat ze bijna moesten opruimen en vervolgens werd er geroepen: ‘Line up!’. Dit wordt regelmatig gedaan. Wij vonden het erg bijzonder wat er allemaal gebeurde. De oudste kinderen moesten de jongere kinderen aanspreken als ze niet luisterden. Daarnaast werden alle leerlingen gecontroleerd op hygiëne. Bij ieder kind werden de oren, de haren, de uniformen, tanden en nagels gecheckt. Dit werd allemaal bijgehouden door middel van een checklist.

Elke dag worden de kinderen met een taxibusje van de stichting Home of Hope of door hun (pleeg)ouders gebracht en gehaald. Een aantal van de oudste kinderen gaat zelf met het openbaar vervoer. De meeste kinderen van de Amathemba School wonen niet meer thuis aangezien het of te gevaarlijk is daar of ze geen thuis meer hebben. Heftig om de verhalen hierover te horen en te lezen. Zo lazen we over één leerling dat haar moeder een keer ’s nachts dronken thuis was gekomen en de deur niet open had gelaten voor haar dochter. Haar dochter had dus een hele nacht buiten voor de deur gezeten. Ze werd toen boos op haar dochter en gooide kokend heet water over haar benen. Een andere leerling heeft geen ouders meer en zijn familie wilde hem ook niet opvoeden in verband met zijn handicap. Hij is vroeger aan zijn lot overgelaten. Ook veel leerlingen zijn vroeger seksueel misbruikt door één van hun ouders. Erg schokkend allemaal!

Na de check moesten alle kinderen per klas naar boven. Daar hebben ze allemaal hun eigen programma. In de pauze spraken we elkaar weer en we waren allemaal erg onder de indruk over de manier waarop het hier allemaal loopt. Er wordt erg strikt met de kinderen omgegaan. De kinderen mogen geen geluid maken en als ze beginnen te lachen worden ze hier gelijk op aangesproken. Het is logisch dat ze af en toe wat streng moeten zijn, maar veel dingen gaan gewoon tegen ons gevoel in.

De kinderen op stage zijn ontzettend leuk en interessant. We genieten dan ook van de momenten waarop we met de kinderen kunnen spelen, zoals in de pauzes en tijdens de vrijere momenten. De kinderen hebben dan zoveel lol en je ziet ze genieten. Wij krijgen het er benauwd van dat ze op school nauwelijks kind kunnen zijn. Ze mogen niet lachen, niet praten, mogen alleen voor zich kijken en wanneer ze dat niet doen, worden ze hier gelijk op aangesproken of zelfs naar de gang gestuurd. Een aantal kinderen hebben we ook al naar huis zien gaan, omdat ze ‘niet te handelen’ waren. Dit vonden wij wel meevallen en we hadden niet het idee dat ze op zoek gingen naar een oplossing voor het kind.

Op vrijdag zijn we naar het strand gegaan. En ja hoor… Onze route ging natuurlijk in 1x goed. Niet dus! We wilden graag naar een ander strand, Camps Bay. Op onze navigatie hadden we dit ingesteld en we belandden ergens midden in een klein plaatsje, waar we dus niet moesten zijn. Er was ook een aantal protestanten op straat dus we stonden lekker vast. Omdat we verkeerd waren maar weer geprobeerd richting huis te rijden. Dit ging nog redelijk goed zonder navigatie. Thuis hebben we maar screenshots gemaakt en met een andere telefoon geprobeerd de navigatie in te stellen. Poging twee. Dit leek er meer op, het strand was in zicht. Na ongeveer een kwartiertje rijden, hadden we onze bestemming bereikt. Maar hé.. Dit lijkt behoorlijk veel op Clifton Beach, waar we de vorige keer waren. En ja hoor, we hadden gelijk. De navigatie had ons naar Clifton genavigeerd. We begrepen er niets van, maar we hadden in ieder geval een strand bereikt. Hier dus maar ons handdoekje neergelegd en een uur later dan gepland konden we dan eindelijk gaan genieten van de zon. Het zou ook niet zo kunnen zijn dat iets bij ons in één keer goed gaat;).

Vijf minuten op onze handdoek en we konden de zee al in. Poeh wat was het warm, maar we mogen niet klagen natuurlijk, want we zagen foto’s dat er in Nederland een mooi laagje sneeuw lag. We zaten gezellig te kletsen, toen ineens een pooier-achtige vent voor onze handdoek kwam zitten. Hé girls, how are you? Oké, hij kwam wel erg dichtbij. Wij keken elkaar aan en dat zei genoeg. Hij was hier zogenaamd met zijn vrouw (lag alleen met zijn handdoek op het strand) en wilde graag weten waar hij goed uit kon gaan die avond. Daar trappen wij natuurlijk niet in. Wij deden alsof we nog niet uit waren geweest en hem dus niet verder konden helpen. Hij wilde nog wel graag onze namen weten. Nou die kon hij krijgen. Aangenaam kennis te maken met Jasmin, Kelly en Kim! We konden onze lach bijna niet inhouden. Wat een bijzonder enge vent. Hij vertrok weer naar zijn handdoek en we hadden er gelukkig geen last meer van. Na drie uurtjes te hebben genoten op het strand zijn we naar huis gegaan.

’s Avonds stond er voor Amber een etentje op de planning met kennissen uit Nederland. Ze heeft bij Camps Bay gegeten en genoten van drankjes en de mooie zonsondergang.
Lisa en Emma zijn met een aantal huisgenoten naar een marktje geweest. Erg leuk! Allemaal typisch Zuid-Afrikaanse souvenirtjes, muziek en heerlijk eten.

Op zaterdagochtend zijn we naar een andere markt geweest, Biscuit Mill. We hadden al ontbeten, maar dat was nou niet bepaald nodig geweest. Jemig, wat veel eten! Het oogde en rook allemaal overheerlijk, maar wij hadden net onze buik vol gegeten. Het was 32 graden die dag dus erg lang hielden we het niet vol op deze markt. In het begin van de middag gingen we dus maar naar huis om onze spullen te pakken en richting het zwembad te gaan. Dit zwembad bevond zich op het dak van een supermarkt. Heerlijk warm en we konden heerlijk relaxen aan de rand van het zwembad. Wat hebben we het toch goed voor elkaar!

Zaterdagavond zijn we gaan stappen met het huis. We waren op een gastenlijst gezet van de chique club COCO. De baas van een huisgenootje werkte daar dus dat was nog eens mooi geregeld! Tja.. Daar waren we alleen niet helemaal op voorbereid toen we onze koffers in Nederland inpakten. Maar eens goed kijken wat we in onze garderobe konden vinden. Toch nog een redelijk chique outfit bij elkaar kunnen krijgen. Het viel uiteindelijk best mee hoe chique de club was. Je zou alleen wel raar aangekeken worden wanneer je daar in je sneakers en spijkerbroekje aan komt zetten. De drankjes smaakten ons goed en we hebben een gezellig avond gehad. We eindigden de avond in Club 169, waar we de vorige keer ook geweest waren.

De volgende dag was het tijd om maar eens goed uit te slapen. In de ochtend stond er toch niets op de planning. Om vier uur wilden we graag richting de Lion’s Head gaan om deze te gaan beklimmen. De uber-driver zette ons af bij het opstartpunt. Daar gingen we dan, vol frisse moed de berg op. In het begin loop je op zand en op een gegeven moment worden de paden smaller, volgen er trappen en daarna werd het echt klimmen op de rotsen zonder enige beveiliging er naast. Best eng vonden wij! Hoe hoger we kwamen, hoe meer we genoten van het PRACHTIGE uitzicht. Onbeschrijfelijk hoe mooi. Niet op een foto vast te leggen. Met ongeveer een uur hadden we de top bereikt. WAUW! Wat een geweldig gevoel en uitzicht! Toen de berg weer af. Nog lastiger als er op want we waren moe en je ziet steeds hoe hoog je bent.. brrr. Omdat we alle drie zo moe waren lagen we steeds helemaal dubbel om de kleine foutjes die we maakten. Amber die bijvoorbeeld heel stoer een sprong maakte en haar enkel bijna verzwikte en Emma die op het zandpad wegglipte en vervolgens haar mobiel uit haar hand liet glijden. Haar mobiel was bijna in de afgrond beland, gelukkig stonden er wat bosjes (zie foto). Deze dag was onvergetelijk en zeker voor herhaling vatbaar!